Afgelopen herfst hadden mijn geliefde en ik ruzie. Ik voelde me tekort gedaan door hem en vond dat ik helemaal gelijk had.  Maar hoe kan ik nou een boek over Tantra schrijven als ik met zoveel frustratie en boosheid rondloop, vroeg ik mij af. Zo ontmoette ik de demon van perfectionisme. Een harde oordelaar die me erg onzeker maakte over wat ik nou eigenlijk te bieden heb aan anderen, inclusief mijn geliefde. Ik was gefrustreerd, voelde me leeg en wist niet hoe ik verder moest.

Toen kreeg ik een droom. Ik zag een huis, vervallen, en groot genoeg om op te knappen voor het stichten van een woongroep. Maar ook deze keer kwam er weer iets tussen, waardoor mijn verlangen onbereikbaar werd. Toen draaide ik mij om en zag een kaal stuk grond, waar mensen om mij heen een prachtige permacultuur tuin van hadden gemaakt. Het werd mij duidelijk dat ik niet alles zelf hoefde te doen, dat er andere mensen zijn die iets moois scheppen, en dat ik daar van mag genieten.. ik wandelde langs de prachtige bloemen en ontwaarde een marktkraampje waar hele verfijnde buddha beeldjes op stonden. Er stond een oude vrouw bij, en ik overhandigde haar een talisman, uit mijn linkerhand, die oud en versleten was. In mijn rechterhand hield ik een klein amethisten geode vast, waarin een kleine, zilveren Boeddha zat te mediteren.

Dat is Vajrapani, galmde het door mijn hoofd.  De vrouw pakte het medaillon aan, reinigde het en zei dat het versleten was door het stof van eeuwenlange tradities. Toen ik het weer van haar aanpakte, werd ik een paar meter achteruit geblazen door de nieuwe en lichte kracht van het hangertje. Daarna legde ze mij uit dat de Boeddha in de grot de verbinding van jezelf met de kosmos, de kosmische Yoni voorstelde. Weer galmde de naam Vajrapani door mijn hoofd. Vajrapani bleek een driftkop te zijn, die een verbond sloot met zijn demonen, waardoor hij de beschermer van de Boeddhistische leer werd. Deze zienswijze waarbij je het “slechte”niet kunt bestrijden door het “goede” te doen, maar door het aan te kijken waardoor het kan transformeren, is typisch voor de Tibetaanse Tantra, die afkomstig is uit de klassieke non-dualistische Tantra uit de Middeleeuwen.

Helemaal begrijpen deed ik de droom niet, maar hij gaf me kracht om verder te kijken dan alleen mijn pogingen om iets “goed” te doen en een “voorbeeld” te willen zijn. Bovendien vond ik het wel een leuk idee dat zo’n driftkop ook een beschermende kracht kan worden. Ik veroordeelde mijzelf niet langer om wie ik ben en Mark en ik vonden elkaar ook weer terug. 

Nu, een paar maanden later, realiseer ik mij opnieuw dat een situatie waarin je mind het opgeeft en waarin je uitgeput en gefrustreerd bent, doordat je niet meer zeker weet wat nou waar of niet waar is, wat nou het “juiste” is om te doen of te laten, ook een kans is. In deze periode geeft Vajrapani mij als geen ander de kracht om mijn gevoel te volgen en meer naar binnen te keren, waar het oorspronkelijke weten zit. Vajrapani is als de Kali, als de heks Baba Jaga uit het sprookje van Vasalisa de Wijze die ook leerde hoe ze bij haar intuïtie kon komen. Ook daar was er een relatie tussen dat weten en de (kosmische) Yoni, oerkracht. Een kracht die het verschil kan maken tussen leven en dood, tussen echt leven en overleven. Tussen iets denken en het oer-weten..