Het kraaltje…

Dit jaar overleed een spirituele moeder van mij, die ooit een belangrijke rol in mijn leven had…

Haar lichaam werd in stilte verbrand, haar as tussen de rozen gestrooid, op de plek waar we haar maanden later met vrienden en familie herdachten.

Op weg daar naartoe reed ik langs het bos met daarin het houten huisje dat ze ooit zelf gebouwd had. Onverwacht, omdat de A4 geblokkeerd was.

Ik huilde hartgrondig omdat ik haar niet meer had opgezocht en miste. En ik voelde me schuldig.

De volgende ochtend werd ik wakker met deze herinnering:

Ooit zat ik bij haar thuis aan haar keukentafel. We dronken een kopje thee en ik aaide de kat die altijd honger had…

Intussen vertelde ik hoe gefrustreerd ik mij voelde over een project dat maar niet van de grond kwam. Ik klaagde over de slechte communicatie en voelde me aangevallen. Op dat moment was er van alles mis in mijn leven en ik voelde me heel eenzaam.

Ze hoorde mijn verhaal aan met een haar zo kenmerkende zachte en tegelijkertijd indringende blik. Toen stond ze op en zei dat ze een cadeautje voor mij had.

Ze pakte haar portemonnee en zei dat ik mijn ogen dicht moest doen. Ik voelde hoe iets in mijn hand gleed waar ze mijn vingers omheen vouwde. Toen ik mijn ogen weer open deed, lag er een klein plastic kraaltje in…

Dit kraaltje lijkt goedkoop en onbeduidend, zei ze, maar stop het in je portemonnee en oefen jezelf in dankbaarheid. Telkens als je het tegen komt, is dat een uitnodiging om dankbaar te zijn voor alles wat is. Juist voor de kleine stapjes die er weinig toe schijnen te doen, juist voor alle dingen die van weinig waarde lijken, zoals dit kraaltje.

Ze deed het met flair… alsof ze mij zojuist haar duurste edelsteen ooit overhandigde.
Ik bedankte haar braaf en stopte het kraaltje in mijn portemonnee. Maar eigenlijk vond ik het maar niks en voelde ik me bekritiseerd. Want het kraaltje had iets van een lichtgroene diamant, maar was overduidelijk nep.

En ergens was ik bang dat ze mij ook goedkoop en nep vond en allemaal oordelen over me had. Alle oordelen waar ik zo bang voor was, weerspiegelden zich in dit stomme kraaltje. Ik had meteen een hekel aan het ding…

De volgende dag toen ik bij de winkel stond, herinnerde ik mij wat ze had gevraagd: om te eren wat er was, om mij te focussen op de kleine stapjes, en het kleine geluk. En met tegenzin deed ik het ritueel. Ook al voelde ik me woest en eenzaam door mijn schulden en een verbroken relatie.

Het kraaltje heb ik jarenlang in mijn bezit gehad. En of ik nou wilde of niet, bij het zien ervan kwam er steeds vaker een glimlach op mijn lippen, als ik dacht aan waar ik op dat moment dankbaar voor kon zijn.

Langzamerhand verdwenen veel van mijn eigen vooroordelen en frustraties en ik werd een veel gelukkiger mens.

Toen verhuisde ik en verloor de dame uit het oog. Op een dag viel het kraaltje uit mijn portemonnee en rolde in een put, voordat ik het kon pakken. Na een tijdje raakte ook het ritueel in de vergetelheid.

Maar door de herdenking van deze moedige en grootse vrouw kwam het weer terug in mijn hart. En ik realiseer me nu pas dat niet zo lang na die ontmoeting er een einde kwam aan de rampzalige gebeurtenissen van die tijd. Ik leerde een prachtige man kennen, die mij op het pad van Tantra bracht en waarmee ik heel veel dromen en verlangens waarvan ik niet eens wist dat ik ze had, heb waar gemaakt.

Het komt ook precies op een moment dat er nieuwe uitdagingen zijn. Ik betrap me erop dat ik me zorgen maak over nieuw te leren vaardigheden, dat ik opnieuw stress en angst ervaar en bang ben om het niet goed te doen.

Maar door de herinnering aan het kraaltje, voel ik opnieuw die glimlach op mijn lippen komen, zodra ik benoem wat ik allemaal voor stappen zet, hoe klein en onbeduidend ze ook lijken!

Ik voel ook wat een bijzonder en groots gebaar het werkelijk van haar was om dit kraaltje aan mij te geven. Het kraaltje dat ze zelf altijd in haar portemonnee had en in haar handen nam als het niet zo goed ging…

Zo was Bessie, die durfde weg te geven waar ze zelf het meest aan gehecht was, als ze het gevoel had dat ze daar iemand anders mee kon helpen groeien.

Dat is de Moedergodin die haar liefde voor elk wezen op deze planeet, groot of klein, deelt.
De Moedergodin die leert, wanneer we iets of iemand verliezen, om te eren wat we hebben ervaren. Die ons helpt om te ontspannen in verdriet, schuldgevoelens of schaamte.

Omdat ze het ons helemaal gunt dat we nog heel veel liefde en dankbaarheid voelen in ons leven.